Zeeman aan Wal (1) Terug naar school

 Zeeman aan Wal (1)  Terug naar school

 
Jaren geleden bij de keuringsarts: “Tja, meneer. Wel een beetje hoge bloeddruk.”  
De huisarts gaf een pilletje en klaar.  
Weer een paar jaar later beginnende diabetes 2. Dokter geeft een pilletje en klaar.  
Weer een paar jaar later, hartkloppingen.  
Dokter wilde wéér een pilletje geven.  
Maar toen trapte ondergetekende op de rem. 
 
“Dokter, ik kén dit lijf. Ik woon er al 50 jaar in.  
Er is gewoon iets niet goed.  
Want behalve deze klachten ben ik ook in en in moe, chagrijnig, ontzettend vaak plassen ‘s nachts en nog een waslijst aan klachten.  
Ik wil onderzocht worden en wel van binnen en buiten.”  
 
Zo geschiedde.  
Een dag voor mijn vertrek naar Mexico nog even naar de specialist voor het uitslag van de onderzoeken.  
Slaapapneu. Hetgeen bij mij betekende dat ik 40 keer per uur langer dan 30 seconden niet ademde.  
Ik ademde dus meer niet dan wel.  
Wat er heel debet aan was, was het onregelmatige slaappatroon aan boord.  
Vooral die in de bagger: 8 uur op 8 uur af.  
“Dus dokter, wat ik tussen de regels hoor is: stoppen met varen?”  
“Ik kan u níets verbieden, meneer Jacobs.”…. Ja dus.  
Dan rij je dus met de dood in je lijf naar huis. Eerst maar eens de baas bellen dat ik morgen níet vlieg. 
Die begreep het gelukkig volkomen.  
Ik bood nog aan om nog één torntje te maken zodat ze de tijd hadden een ander te zoeken, maar daarvan was geen sprake. “De ziektewet in jij. En een ander zoeken is ons probleem”.  
 
Met een zwaar gemoed dan maar eens gekeken op maritiemevacaturebank.nl om eens te kijken of er voor een vent van 50 die 30 jaar gevaren heeft iets te vinden is dat meer regelmaat biedt.  
Nou bleek in die 30 jaar dat ik het altijd erg leuk vond om stagiaires aan boord te begeleiden en de kneepjes van het vak te leren.  
En menigmaal had ik van die stagiaires gehoord dat ik daar goed in was.  
En wat is één van de eerste functies die ik zie op die site?  
Leerkracht nautische vakken op de zeevaartschool in Delfzijl. (Helaas geen Abel Tasman meer. Na 150 jaar heet de zeevaartschool nu “Noorderpoortcollege Energy and Maritime”.) 
 
Terwijl ik bij mijn baggerbaas in de ziektewet mocht blijven probeerde ik eens uit wat het was om les te geven. 
Dat beviel me goed en, belangrijker, het beviel de studenten (en dus de school) goed.  
Het is dat ik van die stevige schoenen aan had, anders was ik er glad naast gaan lopen.  
Naar verluidt hebben er studenten bij de directie “gedreigd” van school te gaan als ze mij niet aan zouden nemen.  
En dus heeft de directie dat maar gedaan. Gezwicht voor terreur, eigenlijk, hahaha. 
 
Per 1 augustus ben ik op de zeevaartschool begonnen als leerkracht op de simulator, leerkracht manoeuvreren, praktijk dek, scheepsbouw en basic safety.  
Tevens beoordeel ik de verslagen van studenten die aan het stagevaren zijn. 
Al met al erg leuk om te doen.  
Als eerstejaars studenten dank zij jou enthousiast worden voor het vak is dat erg leuk.  
Als een leerling dankzij jouw extra inzet overgaat naar het volgende jaar ga je erg vrolijk je vakantie in. 
 
En mijn gezondheid?  
Ik slaap nu met zo’n ademkapje, een z.g. CPAP. Ik slaap elke nacht 7 uur en een paar minuten.  
Zelden of nooit meer of minder.  
Regelmaat dus.  
En de machine kicks in als ik ophoud met ademen.  
Resultaat: bloeddruk dermate gezakt dat de smerigste pil van het stel, de bètablokker, eruit is geknikkerd.  
Gaan mijn bloedsuikerwaardes door zoals nu, dan verdwijnt het diabetespilletje in de toekomst ook.  
En ik heb weer energie.  
Mijn vrouw heeft weer een man.  
Een zeeman met een leraarhart.  
Ooit zal het wel een leraar met een zeemanshart worden.  
 
Ooit. Maar nu nog niet.  
Het moet slijten, die 30 jaar. 
Lesgeven is mooi. 
De zee is nóg mooier