Zeeman aan Wal

Zeeman aan wal 7   “Geloof in het onmogelijke, dan wordt het onmogelijke mogelijk”    Een uitspraak waar ik vrijdag 3 maart om 20:30 aan moest denken toen we in een koud en winderig Stavoren  naar de sleeptest van onze Zeeolifant stonden te kijken.   De sleeptest moest plaatsvinden omdat er anders niet aan de Harlingen-Terschellingrace deelgenomen kon worden.     6 Weken daarvoor was de Zeeolifant nog een nog nét in elkaar zittend wrak.   Wrak?   Wel, ze dreef nog wel maar ik zou onze mannen er in elk geval niet met windkracht 5 de Waddenzee mee op durven sturen.   Rotte spanten, rotte langsverbanden, verrot dolboord….   Een eerste scheeps timmerman die langs kwam  blaakte van zelfvertrouwen, maar niet van zelfkennis en werklust.   En zo geschiedde dat de volgende timmerman nog een maandje had om de klus te klaren.   Donderdagavond 2 maart, 20:00 telefoon …   Of wij ons de volgende avond maar met de Zeeolifant in Stavoren willen melden voor de sleeptest.   Hiermee wordt de

 Zeeman aan wal (6) In een van mijn eerste stukjes vertelde ik van student X die dankzij extra les precies was overgegaan. Het zou niet moeten, maar als docent heb je soms iets meer met een student dan met de rest. De beroemde "klik". De student wordt een beetje je protegé. Welnu, student X is zo'n student. Aan het eind van het vorige schooljaar was het weer een beetje hetzelfde als het jaar ervoor. X stond er niet slecht voor, maar moest wel even zijn best doen. Zéker voor zijn mondelinge examen Nederlands. X kwam het examenlokaal binnen en toen hij binnenkwam zag ik het al: strontnerveus. Hij leek wel zeeziek. Samengeknepen lippen. Beetje bleek. Beetje klam voorhoofd. En net als bij een zeezieke kreeg ik gelijk meelij met hem. Op mijn vraag of het een beetje ging werd met zo'n kokhalshoestje ontkennend gereageerd. Dit zou zo niks worden, besefte ik. Mijn collega-examinator verliet het lokaal om nog een laatste puntje op de i te zetten voor het e

 ZEEMAN AAN WAL (5) De vakantieperiode breekt aan. Probleem, dacht ik. Want hoe kom ik aan stof voor mijn stukje? De school is dicht. Ik maak nu niks mee. Welnu. Een combinatie van onze Facebookpagina (Zeevaartschool v/h Abel Tasman) en studenten die voor het eerst gaan varen loste dit probleem op. De stageperiode was nog geen dag oud of de eerste foto’s stroomden al binnen. Uiteraard een foto van een student voor zijn eerste boot. Zie ik nou een trotse blik in zijn ogen? Volgens mij wel. En terecht. Er wordt wel eens een beetje meewarig gedaan over het beroep zeeman. Op de vraag “Wat doe je voor werk” en mijn antwoord “ Ik ben zeeman” werd regelmatig gereageerd in bewoordingen van “Oh, geen echt beroep dus”. Nee, mensen. Wij hebben 12 weken varende vakantie en daarna houden we aan wal ook nog eens vakantie. “Het leven dat is een groot feest”, zong Mannenkoor Karrespoor al eens. Maar we zouden maar eens op

 Zeeman aan wal (4)  Kikkertjes “Onze studenten zijn net kikkers in een kruiwagen.”, zei een collega eens tegen mij, “Zij proberen er steeds uit te springen en wij proberen ze er in te houden”. Een uitspraak waar ik tijdens Delfsail vaak aan heb moeten denken. Hier is waarom: Ik had meer dan voldoende vrijwilligers om tijdens Delfsail safety demo’s op het safetyinstructieponton in de haven te verzorgen. En wat deden ze hun best. Het publiek genoot van de demo’s: de sprongen in overlevingspak in het water vanaf het hoge platform, Man Over Boord redden, en het oprichten van een omgekeerd reddingsvlot. Aan het eind van de eerste dag zaten we met zijn allen, wat moeders van de kikkertjes en een tevreden gevoel te genieten van het vuurwerk dat aangeboden werd door Delfsail. Aan het eind van dit feestje ontstond de behoefte bij de kikkertjes om op het ponton te overnachten. Persoonlijk zou ik liever in een warm bedje liggen, maar zij vonden het leuker om in een kou

  Zeeman aan wal (3) Opknapper Het was aan het einde van mijn eerste schooljaar, vorig schooljaar dus. Het was een mooie dag en de les Praktijk Dek, op ons safety ponton in de haven van Delfzijl liep ten einde. Met een paar leerlingen staan we een gesloten reddingssloep uit de jaren ’80 te bekijken die zieltogend aan het ponton geknoopt ligt. Zieltogend omdat hij vol staat met een laag water/oliemengsel ten gevolge van de lekkende raam- en deurrubbers, de vastzittende gashendels, de motor die al anderhalf jaar niet gedraaid heeft door allerlei mankementen en het stuur dat niet meer draait. “Wat gaat er met die boot gebeuren, meneer?” “Daar moet ik nog even over nadenken, mannen. Hij heeft zijn beste tijd wel gehad. Misschien kunnen we hem nog verkopen aan een liefhebber.” Waarop ik bovengenoemde mankementen opsom. “Ja? En?” “Hoezo, ‘ja en’, jongens?” “Moet hij daarom weg?” “Waar doelen jullie op?” “We kunnen hem toch opknappen?” Een lang debat volgde. Zij voerden a

  Zeeman aan wal (2)   Dankbaarheid   Met een paar woorden die niet voor publicatie geschikt zijn staat student X tijdens de toets BVA (Bepalingen ter Voorkoming van Aanvaringen) op, pakt zijn spullen en met gestrekte draf loopt hij het klaslokaal uit.   In verband met afkijk- en overleggevaar als ik de klas zou verlaten laat ik hem gaan. Komt straks wel.   Als de toets achter de rug is zoek ik X op. “Wat had jij nou?”, vroeg ik hem als hij aan de lijzijde van de school staat te mokken. Een onaangestoken shaggie in zijn vingers.   “Niks!” waren de woorden die hij zei, “Waar bemoei jij je mee? Rot op” waren de woorden die ik hoorde.   Maar zo gauw geef ik niet op. Niet alleen studenten houden van voldoendes, leerkrachten ook.   Uiteindelijk gaf hij toe: “Dat stomme BVA, meneer. Ik kán het gewoon niet onthouden. Groene lampjes , rode lampjes, witte lampjes. Naast elkaar, boven elkaar en aldoor betekent het wat anders. En ik móet een voldoende halen, anders ga ik niet over.”   “Wanneer h