Zeeman aan Wal (29) Bedscènes

 Zeeman aan wal (4)  Kikkertjes

“Onze studenten zijn net kikkers in een kruiwagen.”, zei een collega eens tegen mij, “Zij proberen er steeds uit te springen en wij proberen ze er in te houden”.
Een uitspraak waar ik tijdens Delfsail vaak aan heb moeten denken. Hier is waarom:
Ik had meer dan voldoende vrijwilligers om tijdens Delfsail safety demo’s op het safetyinstructieponton in de haven te verzorgen.
En wat deden ze hun best.
Het publiek genoot van de demo’s: de sprongen in overlevingspak in het water vanaf het hoge platform, Man Over Boord redden, en het oprichten van een omgekeerd reddingsvlot.

Aan het eind van de eerste dag zaten we met zijn allen, wat moeders van de kikkertjes en een tevreden gevoel te genieten van het vuurwerk dat aangeboden werd door Delfsail.
Aan het eind van dit feestje ontstond de behoefte bij de kikkertjes om op het ponton te overnachten.
Persoonlijk zou ik liever in een warm bedje liggen, maar zij vonden het leuker om in een koud ponton, op een tot matras gepromoveerd, nog net niet opgedroogd overlevingspak te gaan liggen.
Dat dááronder dan weer een betonnen vloer lag, scheen de feestvreugde alleen maar te verhogen.. Zolang ik er geen last van had vond ik het best.
De volgende ochtend bracht ik de kikkertjes weer tot leven.
Kennelijk was Bacchus ook uitgenodigd op het feest, want de lucht die uit het ponton opsteeg toen ik de deur van het ponton opende is met geen pen te beschrijven.
Ik zal het toch proberen: Verschaald bier, zweetvoeten, en een zure half opgedroogde binnenvoering-van overlevingspakken-lucht. Genieten….

Eén van de kikkertjes was kennelijk de koude harde betonnen vloer zat geweest en had het een geweldig idee gevonden om in een reddingsvlot te gaan slapen.
Een handje geholpen door voornoemde Bacchus vatte hij de slaap binnen enkele seconden.
Het laagje water dat op de bodem van het vlot had gelegen had er voor gezorgd dat hij ’s ochtends zo hard rilde dat hij het ritsje van de overkapping nauwelijks open kon krijgen.
Maar goed, de zon warmde hem en de andere kikkertjes alras op en we draaiden weer geweldige shows.
Het publiek genoot zichtbaar. En, eerlijk is eerlijk, wij óók.

Als dank voor deze inzet had de school er voor gezorgd dat de kikkertjes mee mochten varen van Delfzijl naar Antwerpen op één van de tall ships die in de haven afgemeerd lag: de Statsraad Lehmkuhl.


En zo wilde het dat ik en mijn vrouw samen met enkele moeders op zondagmiddag vier uur op de kade van de Delfzijlsterhaven stonden om “mijn kikkertjes” uit te zwaaien.

Ze gingen van het échte leven proeven.
Het échte zeemansleven. Zeilend.
Niet met een motor, zoals onder meer ik altijd gedaan heb, maar zeilen.
Hoe echt wilt u het hebben?



Zwaaiend zag ik de trotse tranen in de ogen van de moeders op de kade. Alleen bij de moeders?
Nee, beste lezers.
Ook bij mij.
Daar gáán ze.
De kikkertjes.
Míjn kikkertjes.
Verdikkeme, ik was trots op ze, zo merkte ik!

Kikkertjes, sommigen vinden ze eng, maar ik hou van kikkertjes.
U niet, dan?