Zeeman aan Wal (29) Bedscènes

 
Zeeman aan wal (3) Opknapper

Het was aan het einde van mijn eerste schooljaar, vorig schooljaar dus.
Het was een mooie dag en de les Praktijk Dek, op ons safety ponton in de haven van Delfzijl liep ten einde.
Met een paar leerlingen staan we een gesloten reddingssloep uit de jaren ’80 te bekijken die zieltogend aan het ponton geknoopt ligt.
Zieltogend omdat hij vol staat met een laag water/oliemengsel ten gevolge van de lekkende raam- en deurrubbers, de vastzittende gashendels, de motor die al anderhalf jaar niet gedraaid heeft door allerlei mankementen en het stuur dat niet meer draait.
“Wat gaat er met die boot gebeuren, meneer?”
“Daar moet ik nog even over nadenken, mannen. Hij heeft zijn beste tijd wel gehad. Misschien kunnen we hem nog verkopen aan een liefhebber.”
Waarop ik bovengenoemde mankementen opsom.
“Ja? En?”
“Hoezo, ‘ja en’, jongens?”
“Moet hij daarom weg?”
“Waar doelen jullie op?”
“We kunnen hem toch opknappen?”
Een lang debat volgde.
Zij voerden allemaal redenen aan waarom de boot nog best op te knappen was die ik met tegenredenen probeerde te pareren.
Ik verloor het debat.
Glansrijk.
Ik kon niets meer aanvoeren om de mannen (en vrouwen!) te overreden dat het echt beter was om de boot vaarwel te zeggen.
Opgeknapt zal ze worden.
Einde discussie.

De weken die volgenden hoefde ik niet na te denken over hoe de lessen Praktijk Dek ingevuld dienden te worden.
Het was repair time.
Elke les.
Er werd schoongemaakt.
Ik haalde lege olievaten bij de plaatselijke bunkerboer die gevuld werden met het de oliesmurrie uit de boot.
Woeste sleutelgeluiden waren hoorbaar uit het bootje.
WD 40 dampen stegen op uit de geopende luikjes.
Aan het eind van de eerste dag waren er al twee grote horden genomen: de smurrie was uit de boot, en de gashendels en het stuur waren weer gangbaar.


Vele lessen later was het zo ver.
De motor werd voorzien van verse koelvloeistof, en de olie werd bijgevuld.
Een opgeladen accu werd geïnstalleerd.
Het moment suprême waar men op gewacht had naderde. (vooral voor de machinisten) .


En toen: moment suprême….
Contact: check
Sleutel omgezet: check
Een druk op de knop en…. Brrrrroem plof plof knal plof, brrrrrrr .
Reutelend en kuchend kwam de 40 PK 3cilinder Bukh diesel tot leven.
Met de walm die uit het uitlaatje kwam hebben we vast en zeker een mini milieurampje veroorzaakt in Delfzijl.
Maar hij liep weer!
Je kon weer varen met hem!

Boven het gepruttel van de motor steeg het gejuich van de mannen op.
Ze hadden het ‘m geflikt.
De boot leeft weer!
En hij mag, nee moet, blijven.
Want we zijn van hem gaan houden.
Dus , heren reders, als u dit leest: bereid u maar voor.
Er komt zich over een jaar of 3 een generatie nieuwe zeelieden bij u aan het bureau melden om te solliciteren.
Ze komen van de zeevaartschool in Delfzijl.
En ik zou me wel twee keer bedenken voor u ze afwijst.
Want, potdrie, wát een doorzetters zijn het.