Zeeman aan Wal 7. Onmogelijk(?)

Zeeman aan wal 7

 

“Geloof in het onmogelijke, dan wordt het onmogelijke mogelijk”  

Een uitspraak waar ik vrijdag 3 maart om 20:30 aan moest denken toen we in een koud en winderig Stavoren  naar de sleeptest van onze Zeeolifant stonden te kijken. 
De sleeptest moest plaatsvinden omdat er anders niet aan de Harlingen-Terschellingrace deelgenomen kon worden. 
 
6 Weken daarvoor was de Zeeolifant nog een nog nét in elkaar zittend wrak. 
Wrak? 
Wel, ze dreef nog wel maar ik zou onze mannen er in elk geval niet met windkracht 5 de Waddenzee mee op durven sturen. 
Rotte spanten, rotte langsverbanden, verrot dolboord…. 
Een eerstescheeps timmerman die langs kwam  blaakte van zelfvertrouwen, maar niet van zelfkennis en werklust. 
En zo geschiedde dat de volgende timmerman nog een maandje had om de klus te klaren. 
Donderdagavond 2 maart, 20:00 telefoon… 
Of wij ons de volgende avond maar met de Zeeolifant in Stavoren willen melden voor de sleeptest. 
Hiermee wordt de weerstand van de boot door het water bepaald. 
Geen sleeptest betekende geen HT (Harlingen-Terschelling) race varen. 
Geen HT race varen betekende op de reservelijst van deelnemers terecht komen. 
Daar op terecht komen betekende eigenlijk nooit meer aan de HT race meedoen, aangezien er vanaf dan nog 50 sloepen voor ons zouden zijn. 
 
De volgende ochtend 08:15 werd met behulp van onze teammanager bepaald wat er moest gebeuren om de sloep op tijd in Stavoren te krijgen. 
Kort? Dat was nogal wat. 
Een waslijst aan werkzaamheden waar een normaal mens dagen voor nodig heeft om te regelen en nu in een ochtend en halve middag geregeld moest worden, doemde op. 
De twee hoofdpunten: 
-Transport naar Stavoren en terug. 
-Een roeiploeg samenstellen. 
 
Maar he, een school met ex- en aanstaande zeelieden? 
Dan wordt het onmogelijke slechts een uitdaging. 
 

Hoe we het geflikt hebben is me nog steeds een raadsel. 
Maar in de loop van de middag stuurden we 14 roeiers en een stuurman naar Stavoren alsmede een grote vrachtwagen met daarop de Zeeolifant. 
Toen ik na mijn schoolse perikelen in Stavoren kwam hing ze al in de takels om gewogen te worden en een kwartier later was ze weer nat. 
Voor het eerst sinds hele lange tijd. 
Je zag haar bijkans genieten, zo niet dan deden wij dat wel. 
 
Anderhalf uur later en heel wat luchttemperatuurgraadjes lager waren we eindelijk aan de beurt voor de sleeptest. 
De hele bemanning in de sloep, achter een boot aan die vol hing met meetapparatuur, 

Een half uur later kwam het hoge woord eruit: we mogen meedoen! 
WOW! 
Hoe kan dit? 
Hoe kan dit gelukt zijn? 
 
Wel een team dat niet praat, maar gewoon doet kan kennelijk alles. 
Als echte zeelui: niet lullen, maar poetsen! 
En dit zijn nog maar 1e jaars, beste lezers. 
Wat wordt dat als ze straks afgestudeerd zijn? 
Wat voor kanjers krijgen de reders dan aangeboden? 
We zullen zien. 
Kanjers zullen het zeker zijn over een jaartje of 3. 
En tot die tijd, beste reders, houd ik ze lekker voor mezelf.