Zeeman aan Wal (10) Doe je toch niet?

 Zeeman aan Wal (10


Praktijkonderwijs maakt altijd meer indruk dan theorie.
Dat is algemeen bekend.
En onlangs ging de theorie hand in hand met de praktijk, al was het niet op de manier die de studenten noch ik verwacht hadden.

Aan de eindejaars MO studenten geef ik het vak reisvoorbereiding.
Verslagen van de vroegere Raad voor de Scheepvaart (Heden Tuchtcollege voor de Scheepvaart) laten tenslotte keer op keer zien hoe belangrijk een goede reisvoorbereiding is.

De basis werd uitgelegd, alsmede het doel.
Verder liet ik de studenten hun gang gaan.
Trial and error, heet dat zo mooi.
Een systeem dat tijd kost, maar zeer effectief is. Van fouten leert men tenslotte, en nu kon dat zonder gevolgen.

Naarmate de lessen vorderden viel het me op dat een groepje van een stuk of vijf studenten zich steeds minder bezighielden met de les en opvallend veel aandacht besteedden aan hun laptop en/of telefoon.
Kan natuurlijk, dacht ik in het begin, ze zullen wel informatie opzoeken.
Wel viel het me op dat het scherm weggeklikt werd zodra ik in de buurt kwam.
Nog wat lessen later bleef men weg bij de lessen.
Uiteraard vroeg ik mij af waarom.

Het antwoord kwam enige tijd later tijdens een vergadering waarin de uren voor het nieuwe schooljaar verdeeld werden.
Daar vroeg een collega zich af of alle mensen wel op de juiste plaats zaten.
Nog steeds niet vermoedend dat dit wel eens op mij zou kunnen slaan vroeg ik waarom hij zich dat afvroeg.
Het bleek dat het groepje zich bij de teammanager en de stagecoördinator gemeld hadden om hun beklag over mij te doen.
De lessen waren niet goed.
Ik liet ze dingen doen die ze nog nooit gehad hadden (grootcirkelkoers uitreken, bijvoorbeeld), onsamenhangende lessen, enfin een aardige waslijst.
Onnodig te zeggen dat ik, zoals de Engelsen het zo mooi uitdrukken, “flabbergasted” was.
Temeer omdat de studenten juist van het kaliber waren dat een streepje voor bij me had, waar ik van dacht dat we net even een betere band hadden dan de andere studenten.
Dat mag niet, maar ook ik ben maar een mens.



Dit waren de studenten die bijvoorbeeld alle medewerking en vrijheid van me hadden gekregen om onze reddingboot Z-Pil (zie eerdere Zeeman aan wal) weer aan de praat te krijgen.
Die de motor van een mobiele brandstofpomp weer aan de loop mochten proberen te krijgen, wat faliekant mislukte.
Die een boot mochten opknappen, wat uitdraaide op het verkopen van een totaal vern**kt casco aan een liefhebber die er nog iets in zag.
Daarvan hebben ze niets van mij gehoord.
Dat hoort bij een school.
Dat zijn gewoon lessen.

Ze ontvingen dan ook een mail van me die er niet om loog.
Die niet van meneer Jacobs kwam, maar van Menno Jacobs, uit het hart dus.
Waarin ik vertelde hoe verbaasd ik was dat ze het zo gespeeld hadden, ja zelfs gekrenkt was.
Zo moeilijk ben ik niet te benaderen.

En nu bedenk ik me dat ze een hele belangrijke les geleerd hebben, die ik ook in de mail aan ze verteld heb.
Als je in de praktijk aan boord een probleem hebt met een mede-opvarende ga je niet gelijk naar de kapitein.
Je gaat eerst naar de betrokkene zelf.
Is het probleem dan nog niet oplosbaar dan is de kapitein de volgende stap.
Maar meestal is dat niet nodig.

Zoals dat ook niet bij mij niet nodig geweest was.