Zeeman aan Wal (13) Leaving port

 Zeeman aan Wal (13)

Wellicht herinnert u zich nog dat ik enige jaren geleden berichtte over een klas waar je extra binding mee hebt.
De klas die onze Z-Pil weer varende kreeg.
De klas waar ik de meelezende reders op attendeerde, omdat er over een paar jaar uitstekende zeelui afgeleverd zouden worden.
En dat ik ze tot die tijd lekker voor mezelf zou houden.

Welnu, dat stukje is alweer drie jaar oud.

Onlangs hebben we de Proeven van Bekwaamheden (PvB’s) gehouden en tot mijn “spijt” hebben bijna alle kandidaten het glansrijk gehaald.
En ze hebben het niet gemakkelijk gehad.
Een reisvoorbereiding maken waarbij in meerder havens geladen, gelost en gebunkerd moet worden.
Graag even de stabiliteit berekenen voor de gehele reis, met 10% spare brandstof.
Graag even een complete reisbeschrijving maken, compleet met koersen, verheden, meldpunten, bijzondere navigatiepunten, adressen van agenten, contacten van loodsdiensten, ETA bij elke haven en wat dies meer zij.

En de praktijk PvB loog er ook niet om.
Met de Admiraalgracht, zonder loods, vertrekken uit de Europahaven (Europoort) in matig zicht en druk verkeer, waarbij in de monding van het Beerkanaal ook nog even een onmanoeuvreerbaar schip ontweken moet worden.
Met gematigde vaart terwijl je door de stroom naar het schip toe weggezet wordt.
Graag de voorgeschreven bridgeprocedures voor een volbezette scheepsbrug aanhouden.
Dus een kapitein, officier van de wacht, navigator, communicator en roerganger op de brug (Ja, ja, ze hebben nog veel mensen in dienst bij de gesimuleerde Spliethoffschepen.) die op juiste wijze met elkaar dienen samen te werken.

En als kers op de taart viel tussen de pieren van Hoek van Holland de motor uit terwijl er een tegenligger aankomt en het schip van SB opgelopen wordt.
Graag even het hoofd koel houden en doen wat gedaan moet worden.

Trek dat maar eens als plusminus 20 jarige met slechts een half jaartje stage-ervaring op zak.

En dat deden ze.
Dat deden ze zelfs prima.
Een enkeling moet na zijn tweede stage even terugkomen voor een herkansing omdat het net niet helemaal lekker ging, maar ook dat komt vast goed.
Temeer omdat er dan een extra half jaartje stage-ervaring bijgekomen is.

En nu?
Nu moet ik ze toch echt laten gaan.
De kiekens vlieden het nest, zoals dat zo poëtisch heet.
Mijn kiekens.
Mijn kikkertjes.

Empty nest syndroom zal ik niet krijgen, want de volgende eindejaars staan alweer te trappelen.
Maar deze mannen en vrouw zal ik missen.
Eigenlijk hadden we ze allemaal moeten laten zakken.
Dan had ik ze nog wat langer bij me kunnen houden.

Behouden vaart allemaal, en geniet van dit fantastische beroep dat niet voor een ieder is weggelegd.
Maar wel voor jullie.

Bron: istockphoto