Zeeman aan Wal (14) Tweede Kans

Zeeman aan Wal (14)                                           

 

“Al heb ik er maar één iemand mee geholpen dan was het het al waard geweest”, hoor je mensen vaak zeggen. 
Wie had kunnen bevroeden dat deze uitspraak zo’n waarheid zou blijken bij studente Y. 
Een ietwat teruggetrokken meid, die het liefst achterin de klas zat me een petje diep over de oren getrokken. 
Duidelijk niet gelukkig. 
Iets van een jaar na deze constatering vroeg Y of ze mij kon spreken. 
Het werd een emotioneel gesprek waarbij, zo realiseerde ik mij al gauw, luisteren een stuk belangrijker was dan spreken. 
Het hoge woord kwam eruit. 
Y was biologisch Y, maar gevoelsmatig X, een man. 
Iets wat mij in het geheel niet verraste. 
Een lange begeleiding volgde, waarbij ik vooral mijn gevoel moest volgen, want enige begeleiding voor docenten in deze situatie bestaat er niet. 
Een verzoek om hulp bij de transgenderstichting werd maanden en maanden nadat ik die indiende beantwoord met een, samengevat, “wij kunnen voor u niet veel betekenen”. 
Fijn, dank u. 
 
De tijd verstreek, stapje voor stapje samen door het proces en het moment brak aan dat X op stage ging. 
Hoe kan ik die stagetijd samenvatten? 
Wel laten we het er op houden dat de zeevaart, en met name de kustvaart, nog niet geheel klaar is voor transgendercollega’s. 
Om maar één van de dingen te noemen die X overkwam: een Russische stuurman zou in een dronken bui wel weer even een echte vrouw van hem maken.  
Een handeling waar men aan de wal een aantal maanden de cel voor in moet werd aan boord met de bekende mantel der liefde bedekt. De kapitein was in dezen ook niet echt een hulp met opmerkingen als “jij kiest ervoor om als transgender op een schip te gaan werken, dus nu niet gaan klagen dat je dit soort dingen overkomt.” 
Zeemansredeneringen…. Hoe erg kloppen ze soms niet? 
 
Uren heb ik ’s avonds met X aan de telefoon gehangen als hij het leven aan boord totaal niet meer zag zitten en het liefst de volgende haven van boord wilde. 
Varen was niets voor hem. 
Niet eens om de problemen die het transgender zijn aan boord meebracht, maar vooral het van huis zijn. 
Het missen van sociaal leven. 
Enfin, de nadelen van het varen wogen zwaarder dan de voordelen. 
Lang leve de mogelijkheid van Whatsapp om via WiFi te bellen, anders waren deze gesprekken onbetaalbaar geweest. 
Onbetaalbaar bleken ze sowieso, want aan het eind van zo’n soms wel twee uur durende huil, zwijg, vloek en frustraties-uitende telefoonsessie zag X meestal weer een lichtpuntje aan het eind van de tunnel en ging het weer een poosje. 
Of dan tenminste tot de volgende sessie. 
 
In elk geval heeft X mij er wel van kunnen overtuigen dat hij geen zeeman was. 
Dat dit niet de juiste keuze was geweest. 
Daarentegen heb ik X ervan kunnen overtuigen dat hij deze stage wel af ging maken. 
Omdat hij dan op zijn minst de rest van zijn leven kon zeggen een  MBO afleiding afgerond had. 
Omdat hij dan al die criticasters op de vloot een enorme poep recht in het gezicht zou laten ruiken. 
Omdat hij dan iets gepresteerd zou hebben waar hij de rest van zijn leven apetrots op zou zijn. 
En niet in de laatste plaats: omdat hij mij dan ontzettend trots zou maken. 
 
En zo geschiedde dat aan het eind van het schooljaar een trotse mooie stoere jongeman, vergezeld door veel familie zijn diploma kwam halen. 
Voor het schrijven van dit stukje heb ik contact opgenomen met hem en gevraagd of ik dit verhaal mocht publiceren. 
En of ik zijn nieuwe naam dat op het diploma staat mocht vermelden. 
Dat mocht. 
De naam die erop staat? 
Givon. 
Van het Engelse “given”, een gegeven tweede kans. 

 

Foto: sassymania.com