Zeeman aan Wal (15) On-line les.

 Zeeman aan wal (21)                 Menno Jacobs [profielfoto] 
 
Maandagochtend 16 maart 2020. 
Voor de wekker aan word ik wakker en in het comfortabele gebied van tussen waken en slapen in besluit ik in bed te blijven tot de wekker gaat. 
Met mijn ademmasker reeds van mijn gezicht zie ik hoe de rode cijfers van de wekker heerlijk langzaam, verspringen richting de afgesproken tijd, tot het laatste cijfer verspringt van 4 naar 5: kwart over. 
Ik zet me schrap voor het venijnige geluid. 
Vreemd hoe de meest liefelijke muziek verandert in het snerpende geluid van een rondzingende microfoon wanneer deze dient als het geluid voor de wekker. 
Maar het snerpende geluid komt niet, noch de liefelijke muziek. 
De wekker gaat niet omdat ik, zo dringt het besef langzaam mijn schedel binnen, de wekker niet gezet heb. 
Niet hoefde te zetten. 
 
Een venijnig virus heeft onze regering doen beseffen dat een school vol met studenten een infectiebron is en ons gelast de school te sluiten. 
De reistijd van een uur naar school vervalt hiermee, hetgeen betekent dat ik ruim de tijd heb om op te staan, te douchen en middels een kop koffie bij ontbijtnieuws wakker te worden. 
Langzaam dringt niet alleen de ernst van het virus door, maar ook de uitdaging waar het onderwijs nu voor staat, want de studenten dienen wel les te krijgen. 
 
‘Moderne technologie, niks mis mee’, zo sloot ik de vorige Zeeman aan Wal af en ook nu bleek dit waar. 
Want we hebben internet en allerlei communicatieapps als Skype, Whatsapp en Facetime. 
Achter de schermen hebben tientallen mensen van het Noorderpoort zich een slag in de rondte gewerkt om ons van online cursussen te voorzien waarin ons digitale lesmethoden en het bedienen van Skype geleerd wordt. 
Niet dat de lessen daarna foutloos gingen, maar dat bleek aan mij te liggen. 
Als je tot de schoolbord-met-krijtje-generatie behoort willen de ICT mogelijkheden nog wel eens wat overweldigend zijn en komt, tijdens het verwerken van al die nieuwigheid, dat waar het om gaat soms niet helemaal binnen; terwijl de volgende handeling uitgelegd werd was ik nog bezig de mogelijkheden van die daarvoor te “processen” waardoor zo hier en daar de kennis -ondanks de cursus- tekort schoot. 
 
De eerste les bleek dan ook een ramp, het lukte mij niet eens de studenten de digitale les in te laten, terwijl dat echt zo makkelijk leek tijdens de cursus. 
Na wat Skypelessen van een collega lukte het de tweede les wel. 
En ik moet zeggen dat het me beter beviel als ik dacht. 
Zelfs de aantekeningen die ik normaal op het digitale bord maak konden de studenten thuis zien. 
Instructiefilmpjes werden thuis bekeken. 
En gestelde vragen werden door een ieder gehoord en hoefden door mij niet herhaald te worden, evenals de antwoorden erop. 

 
Ideaal dus, dat online lesgeven? 
Nja: Nee en ja, dus. 
Ideaal dat er op deze manier toch nog les gegeven kan worden. 
Dat het doorgeven van kennis niet stopt. 
Maar toch hoop ik dat dit niet de toekomst is. 
Ik wil namelijk tussen de studenten door kunnen lopen, ze aankijken, zien dat ze stiekem op hun mobieltje zitten te gluren waar ik dan weer nepboos om word. 
Ik wil kunnen “dreigen” met ze eruit sturen als het niet ophoudt. 
Dat kan nu nog door op een “button” te klikken, maar dat is niet hetzelfde. 
Ik wil ze met een blije lach op mijn gezicht kunnen complimenteren als ze iets geweldig gedaan hebben. 
Het samen met ze warm hebben in de klas en daarom 10 minuten pauze inlassen. 
 
Dát is de kurk waarop de docent, en ik denk elk mens, drijft. 
De interactie tussen elkaar is een basisbehoefte. 
De olie in de machine die samenleving heet. 
En dat gaat niet via Skype. 
Je hoort elkaar, je ziet elkaar, maar die ene onzichtbare zintuig: energie, het gevoel, dát mist. 
 
Moderne technologie? 
Toch wel een beetje iets mis mee.